W XVIII w Prusach rozpoczęła się hodowla koni trakeńskich co przyczyniło się do powstania na tych terenach państwowych i prywatnych stadnin hodujących konie tej rasy.
Kompleks obiektów stadniny koni w Braniewie został wybudowany w latach 1889–1891 na peryferiach miasta przy dawnej ulicy Rodelshöfer Straße (Rudłowska, dziś ul. Moniuszki). Wraz ze stajniami założono zespół parkowy, a także wybudowano osiedle budynków mieszkalnych dla pracowników stadniny. Sama stadnina (Landgestüt) rozpoczęła działalność w 1890 roku. Hodowano tu głównie konie rasy trakeńskiej i sztumskiej.
Rasa trakeńska była to najznamienitsza, najbardziej znana i największa w Europie do wybuchu II wojny światowej hodowla koni szlachetnych. Rasa ta należy do najstarszych przedstawicieli na świecie koni półkrwi. Ich początków można doszukać się w średniowieczu. Już wtedy Krzyżacy starali się uzyskać konie, które będą mogły sprostać ich wymaganiom.
Prawdziwy rozwój rasy zaczął się w XVIII w. W 1725r. król Prus Fryderyk Wilhelm nakazał połączyć wszystkie stadniny należące do jego dóbr. Wybór miejsca padł na miejscowość o nazwie Trakeny. Miejsce to znajdowało się na krańcach Prus Wschodnich oddalone o około 50 km od Gołdapi. (Dzisiaj Trakeny położone są w Obwodzie Kaliningradzkim i nazywają się Jasna Poljana).
Łącznie do 1945 roku kierowało stadniną trzynastu zarządców, którzy odnosili duże sukcesy w hodowli ogierów. Z braniewskiej stadniny znane są między innymi takie ogiery jak: Tempelhüter, (ur. 20 grudnia 1904 w Trakenach, zm. 16 stycznia 1933 tamże) – jeden z najbardziej znanych ogierów reproduktorów. W latach 1909–1915 był głównym reproduktorem w stadninie koni w Braniewie, a następnie w latach 1916–1931 głównym reproduktorem w stadninie koni w Trakenach(niem) gdzie był ojcem 333 narodzonych źrebiąt, z których następnie zachowano w trakeńskiej hodowli 59 klaczy oraz 65 ogierów. Ponadto pozostawił 115 koni aukcyjnych.
Był na tyle cenny w procesie hodowli koni, że posąg z brązu z jego wizerunkiem został wykonany i odsłonięty w 1932 r. przed budynkiem dyrekcji w Trakenach. Po wojnie pomnik zabrany został zabrany przez wojska rosyjskie i obecnie stoi w Muzeum Jeździectwa w Moskwie a 29 września 2013 roku w 281 rocznicę utworzenia stadniny, na oryginalnym cokole odsłonięto kopie tego pomnika - do Jasnej Poljany powrócił legendarny Tempelhüter.
Rasa koni zimnokrwistych w typie sztumskim sięgają czasów panowania na tym obszarze Zakonu Krzyżackiego. Na przełomie XIV i XV wieku Krzyżacy założyli na Powiślu i Warmii około 30 stadnin, wśród których jedna mieściła się w samym Sztumie i w roku 1404 posiadała około 150 koni różnych ras i typów, w tym ciężkie konie bojowe zwane fryzami. Po upadku Zakonu Krzyżackiego hodowlę kontynuowali warmińscy biskupi, jednak w czasie wojen napoleońskich nastąpił prawie całkowity jej upadek. Przełomowym wydarzeniem w hodowli koni zimnokrwistych w Prusach Wschodnich i na Powiślu było utworzenie w 1897 r. pierwszej spółki utrzymującej ogiery reńsko-belgijskie. Następnie w 1898 r. w Królewcu powołano specjalną komisję, która wyznaczyła rozwój hodowli koni zimnokrwistych w typie ardeńsko-belgijskim albo reńsko-belgijskim. Doprowadziło to do szybkiego wzrostu pogłowia koni zimnokrwistych, tak że już w 1901 r. w Prusach Wschodnich było 364 ogierów zimnokrwistych różnych ras.
Po zakończeniu pierwszej wojny światowej większość obszarów, gdzie hodowane były konie zimnokrwiste została podporządkowana władzom niemieckim w Królewcu. Ważnym wydarzeniem było skierowanie w 1921 r., przez Niemiecki Zarząd Stadnin, 20 ogierów zimnokrwistych do stada w Braniewie, które obsługiwało okręg Królewca i Warmii. Od tego momentu na pogłowie koni na terenie Powiśla i Warmii miały wpływ tylko ogiery ras zimnokrwistych. W następnych latach importowano reproduktory głównie z Nadrenii, Belgii i Holandii, które przydzielane były do stad w Braniewie, Kętrzynie i Kwidzynie. W okresie międzywojennym konie zimnokrwiste hodowane były na 80% powierzchni byłych Prus Wschodnich. Systematycznie prowadzona praca hodowlana poprzez m.in. organizowanie prób dzielności, pokazów-przetargów, prowadzenie dokumentacji w tym ksiąg stadnych oraz odpowiedni wychów młodzieży doprowadziła do zwiększania liczby i jakości koni zimnokrwistych hodowanych na terenie Prus Wschodnich.
Po drugiej wojnie światowej w powiecie sztumskim ocalała jedynie niewielka liczba klaczy i młodzieży (w tym kilka dobrych ogierków) będąca w rękach ludności autochtonicznej.
27 stycznia 1945 ostatni zarządca stada Hermann-Wilhelm von Warburg wyprowadził część koni ze stajni przed naciągającym frontem Armii Czerwonej i w ciężkich zimowych warunkach przeprowadził je przez zamarznięty Zalew Wiślany do Meklenburgii, a następnie do Dolnej Saksonii. 3 lutego 1945 opiekujący się w Braniewie pozostałymi końmi weterynarz sztabowy dr Ernst Arnold wyselekcjonował z pozostałego stada 103najlepsze ogiery trakeńskie oraz 11 koni pociągowych i przeprowadził je również przez zamarznięty Zalew do Redefin w Meklemburgii.
Po II wojnie światowej urządzono w kompleksie budynków obóz przejściowy dla Niemców do wysiedlenia z Polski, których przesiedlano tu latem 1945 przez polską milicję z innych kwartałów Braniewa.